Από: balkou

Από εδώ η γυναίκα μου από εδώ το αίσθημά μου. Μπαρτσα μεγάλη αγάπη στην Ισπανία ακόμη κι όταν οι σφαλιάρες έπεφταν σβουρηχτές, Ιντερ στην Ιταλία, σφαλιάρες και κλωτσιές επίσης.
Γίνεται το πρώτο ματς, 3-1 η Ιντερ όχι με κλεφτοπόλεμο, καμιά σχέση πχ με την Τσέλσι πέρσυ. Οφ-σάιντ το γκολ του Μιλίτο σαφώς (παρεπιπτόντως όχι μόνο ο Μιλίτο, πολλοί επιθετικοί συχνά κάνουν την κίνηση να δουν στην πλευρά του επόπτη μην τυχόν έχει σηκώσει τη σημαία, μην βγάζουμε συνομωσία κι απ’αυτό). Έχει κοπεί ο Μιλίτο με οφ-σάιντ και ο Ετό ενώ έχει σκουντουφλήσει μόνος του ο κεϊτά κι ενώ βγαίνουν μετά μόνοι τους? Σαφώς. Και?
Αρχίζει μετά ένα γαΐτανάκι με δηλώσεις, κόντρα δηλώσεις “λα ρεμουντάδα”, μπλουζάκια, σποτ, δημοσιεύματα ότι ο Μπεγκερένσα είναι φίλος του Μουρίνιο, έχουν μαζί εστιατόριο κλπ γραφικά που μου θυμίζαν τους μαδριλένους με το Βιγιαράτο κλπ. Στο μεταξύ σ΄όλο αυτό το ψυχροπολεμικό κλίμα, δυο άτομα απέχουν απ’όλο αυτό: ο Πεπ και ο Λαπόρτα. Κι αναρρωτιέμαι πραγματικά ποιός ήταν ο εγκέφαλος πίσω απ’όλη αυτή την πόλωση και πώς αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα?
Ο Μουρίνιο αν έχει βεβαρημένο παρελθόν, ειδικά με τις αναμετρήσεις Μπάρτσα-Τσέλσι υπάρχει πλούσια προϊστορία. Προφανώς αυτό επηρρέασε πολλές απ’τις αντιδράσεις, αλλά στις δηλώσεις του αυτή το διάστημα απείχαν πολύ απ’το να είναι επιθετικές. Είχε σπόντες (πχ η απάντηση στον Τσάβι σχετικά με τη διαιτησία του Οβρεμπο στον περσινο επαναληπτικό ημιτελικό).
Γενικά, μου τη σπάει αυτή η ιστορία που φέτος λέει “να το γκολ του Μιλίτο” ενώ αγνοεί ας πούμε τις άλλες φάσεις που έγιναν πιο πριν, που πέρσυ έλεγε “να ο Οβρεμπο” που αγνοεί ότι η Μπάρτσα έμεινε άδικα με 10 παίκτες ή το πέναλτυ που έπνιξε ο Σταρκ στο πρώτο ματς, που φτάνει πχ στη φάση αυτή με τον Σεφτσένκο το 2006 που ούτε που τη θυμόμουν. Μα σε τέτοια ματς τόσο σημαντικά οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, θα μου πείτε. Σίγουρα κάνουν, αλλά θα έλεγα ότι γενικότερα υπερισχύει ο καλύτερος τη δεδομένη εκείνη στιγμή. πχ Μίλαν το 2007, σε φοβερή φόρμα απ’τον ημιτελικό και μετά. Θυμάται πραγματικά κάποιος ότι τη Σέλτικ την πέρασε επειδή δεν έδωσε το πέναλτυ στους Σκωτσέζους στο 90′? Μ’αρέσει μάλιστα ότι εμείς στην Ελλάδα είμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως, δεν εξηγώ δηλαδή αλλιώς το πώς Κατσαρός, Γκώνιας μίλαγαν συνεχώς για τη φάση με το χέρι του Τουρέ, τη στιγμή που η Ελ μούντο ντεπορτίβο δεν έγραφε κάτι στο σάιτ της σχετικά.
Το χθεσινό ματς, αντιποδόσφαιρο και σκοπιμότητα απ’την Ιντερ. Όπως η Τσέλσι πέρσυ και στα δυο ματς. Με τη διαφορά βέβαια ότι έπαιζε αυτή με παίκτη λιγότερο, όχι ο αντίπαλός της (σωστή η κόκκινη παρόλο το “καραγκιοζιλίκι” του Μπουσκέτς, αυτό λέει ο κανονισμός.) Θα’παιζε διαφορετικά κι αν έμενε με 11? Όχι, με τη σύνθεση που είχε. Με τον Κίβου να αντικαθιστά τελευταία στιγμή τον τραυματία Πάντεφ δε θα μπορούσε. Αν ο Μπαλοτέλι ήταν εμπιστεύσιμος, θα μπορούσε να παίξει πιο εμπρός.
Ψυχολογικώς και παρόλο που τα έδωσαν όλα οι γηπεδούχοι ήταν χάλια και φαινόταν ότι έλειπε το καθαρό μυαλό. Αντίθετα οι φιλοξενούμενοι πιο αποφασισμένοι, πιο “γαλβανισμένοι” απ’τα πεσίματα στο αυτοκίνητο του Μουρίνιο, την απόπειρα να τους ξυπνήσουν τα ξημερώματα της Τετάρτης, τα σφυρίγματα, τις άστοχες δηλώσεις Πικέ και Ιμπραήμοβιτς.
Οφσάιντ στο γκολ του Πικέ νομίζω δεν υπάρχει, καλύπτει ο Μουντάρι. Η φάση με το χέρι του Τουρέ σωστά διακόπηκε, το χέρι μπορεί να είναι κολλητό, αλλά χωρίς αυτό η μπάλα δε θα στρωνόταν στα πόδια του αφρικανού. Μόνο ο Ντε Μπλέεκερε ξέρει πώς τελείωσε ο Μέσι το παιχνίδι χωρίς κίτρινη.
Τακηλεμονίστικο 100άρι του Μουρίνιο στο τέλος, αλλά αστείο να λέμε για κωλοδάχτυλα ή για πρόκληση επειδή πήγε προς το μέρος που ήταν οι οπαδοί της Ιντερ. Το άνοιγμα των νερών μάλλον είχε το αντίθετο αποτέλεσμα.
Κλείνοντας το σεντόνι, ελπίζω η Μπάρτσα να πήρε το μάθημά της. Δεν έχει ανάγκη να δυναμιτίζει μια αναμέτρηση. Θα έπρεπε να το ήξερε απ’τις αναμετρήσεις της με τη Ρεάλ την τελευταία διετία, που αντίστοιχα ο μαδριλένικος τύπος γράφει ένα σωρό υπερβολές μπας και επηρρεάσει την απόδοση των αντιπάλων ή του διαιτητή. Τα αποτελεσματα 2-6 και 0-2 μιλούν από μόνα τους. Το ίδιο μάθημα ελπίζω να το πήρε και η Ιντερ. Άνετα καβαλάς το καλάμι, ακόμη πιο άνετα πέφτεις απ’αυτό, αν και νομίζω ότι το καταλάβαν απ’το φετινό πρωτάθλημα έτσι όπως έχει εξελιχθεί. Τέλος, πάλι τεράστιο ρισπέκτ σε Πεπ, Λαπόρτα και Μοράτι: τζέντλμεν με τα όλα τους.